Life hack; hoesjes voor om je headphones!

Over de Halve in Maassluis en CPC in Den Haag! Mijn hardloopavontuur begon opnieuw na het zien van de film ‘Brittany runs a marathon’. Het gaat over een meisje dat begint met hardlopen nadat ze moet afvallen van haar huisarts. Ze leeft ongezond, eet veel te vet, drinkt en rookt, gaat laat naar bed en heeft geen regelmaat. Ze neemt je mee in haar hardloopavontuur richting haar eerste marathon. Je kunt me een beetje met haar vergelijken. Niet dat ik veel te zwaar was of heel ongezond leefde, maar m'n mindset moest wel om. Ik wilde geen couch potato meer zijn. M’n zus, die mee was naar de film, vroeg ik na afloop: ‘Zou het lukken om met 5 tot 6 maanden trainen mijn eerste marathon te lopen?’ ‘Oef, dat wordt wel pittig hoor, maar ik weet dat je het kan!’ Je raadt het al, na een aantal dagen kwam de mail binnen met de inschrijflink voor de NN Rotterdam Marathon 2020. Na wat wikken en wegen had ik besloten om me in te schrijven. Ging die marathondroom dan toch echt werkelijkheid worden?! Om m'n conditie te testen schreef ik mezelf in voor de halve van Maassluis, deze vond plaats in januari 2020. De wedstrijdvoorbereiding die dag was ronduit slecht. Het begon al met parkeerproblemen. Half hollend met al m'n spullen rende ik de kantine in waar het startnummer opgehaald moest worden. Toen ik eindelijk m’n startnummer had, spelde ik deze als een speer op want ik had tenslotte nog maar 5 minuten tot het startschot! En om het allemaal nog een beetje erger te maken was het voor mij ook niet helemaal duidelijk waar er nou gestart moest worden... Kut, ik keek op m'n horloge, nog maar 2 minuten te gaan tot de start, shit shit shit!!!! Rennen!! En toen, van kwaad tot erger, was ik ook nog m'n vader kwijt die m'n spullen mee zou nemen voor onderweg... Volgens mij had ik uiteindelijk nog 30 seconden over tot aan het startschot. Ik deed snel m’n muziek aan, controleerde nog gauw m'n veters, gooide m'n jasje uit en KNAL! Daar was het startschot! Ik kon ein-de-lijk los na weken van hard trainen op die ene zondag in januari. Het was pittig. Er was die dag harde wind voorspeld. En niks was minder waar, wat een ijskoude rot wind was het! Ik had echt spijt dat ik m'n jasje had uitgegooid, had het zo koud. Tijdens het lopen kon ik aansluiting vinden bij een groepje. Dit groepje liep in een aardig tempo wat ik goed vol kon houden. Bij de eerste waterpost toch besloten om even een slokje te nemen. Daar kwam Tuurman mij tegemoet (Annemerel en Arthur liepen die dag mee met de 10 km). Zo, de eerste 5 km zat erop. Na wat slokjes water ging de motor weer aan. En toen zag ik hem, de stormvloedkering. We hadden het er van tevoren nog over. ‘Nee, daar zal je wel niet tegen op hoeven lopen joh!’ Tot mijn schrik zag ik hordes lopers er tegenop lopen. ‘Aah nee, niet die hele hoge heuvel’, ging er door mijn hoofd. Op de 12 km kwam de man met de hamer. Gelukkig fietste m’n vader mee en kon hij me wat eten en drinken geven. En hij moedigde me aan: ‘Kom op, nog even, je kan het!’ M’n lies bleef maar zeuren, ik kreeg het steeds kouder en had wat last van m’n buik. Achteraf bleek ik veel te snel te zijn gestart en had ik m'n lies gesloopt na het op rennen van de stormvloedkering. En toen ineens, nog 1 km te gaan! ‘Ja, je gaat het doen chick! Je flikt het!’, ging er door mijn hoofd. Ik kreeg torenhoog kippenvel toen er een powersong op kwam (ik kan helaas niet meer achterhalen welk nummer dit geweest is). Nog 500m! Ik zag de finishboog al op me afkomen. Nog 100m! De man achter de microfoon: ‘Daar hebben we Annelise de Wit uit Vlaardingen!’ Ik had nog genoeg energie om te denken, je zegt m’n achternaam fout! ‘Het is de Wilt! De Wilt, ja!’ En toen liep ik onder de boog door. Ik finishte in een tijd van 2:20 en een beetje. Kort nadat ik over de finish liep kwamen de tranen, heel veel tranen... Man wat had ik afgezien tijdens deze barre tocht en ik was rete-trots dat het gelukt was!! M'n zus ving me letterlijk op, ik was helemaal leeg. Ze bleef maar herhalen, 'Jeetje wat ben ik supertrots op jou! Echt heel goed gedaan! Je mag echt heel trots zijn'! Ik was nog scherp genoeg om aan haar te vragen: ‘Waar is je medaille?’. Ze had immers ook de halve gelopen. Ze zei: ‘Volgens mij zijn er geen medailles.’ ‘WAT! Geen medailles?!’, reageerde ik teleurgesteld. ‘Nee Anne, geen medailles.’ Jeetje wat vond ik dat kut! Ik had zo hard gestreden voor die plak, maar er was geen plak.... Je begrijpt dat ik tot op de dag van vandaag nog steeds teleurgesteld ben dat ik geen medaille heb van m’n eerste halve marathon. Na de wedstrijd vond ik dat ik wel een cheatmeal had verdiend. En waar kun je dat beter scoren dan jawel, bij de Mac. Hmmmmm, wat smaakte die burger met friet beregoed na afloop en ik kon inmiddels ook wel weer een beetje lachen. De dagen erna was ik wat stijf maar voelde me verder prima. Na een paar dagen pakte ik m’n hardlooproutine weer op want er stond een nieuwe wedstrijd op de planning. De CPC in Den-Haag. Kort daarna kwam COVID-19 om de hoek kijken. Het was de vraag of de CPC wel door kon gaan omdat er een gevaarlijk virus vanuit China nu opmars had gemaakt in Europa, maar ook in Nederland. Een week van tevoren ontvingen we een mail vanuit de organisatie dat de wedstrijd door zou gaan. Man, wat was ik opgelucht en blij! De ochtend voor de wedstrijd verliep een stuk soepeler dan die voor de halve van Maassluis, haha. Ik voelde me goed, totaal niet zenuwachtig en helemaal uitgerust. Het startnummer hadden we opgestuurd gekregen en had ik thuis al opgespeld. We parkeerden vlak bij de start/finish. De sfeer was goed, de ambiance nog beter! We deden nog een laatste plas op een redelijk schone Dixi. Controleerden onze gear, alles stond aan en werkte. We liepen door de menigte een beetje naar voren in het startvak. We kletsten wat en toen begon het aftellen.... PANG! Daar was het startschot! Ik liep zo lekker! We draaide op een gegeven moment de Scheveningse boulevard op en daar kwam de zon door. Ik werd hier instant happy van! Het gaf mij extra energie voor het laatste stuk. Bij de laatste 2 km had ik het wel echt even moeilijk, ik dacht aan wandelen, maar zette door. De aanmoedigingen langs de kant deden me onwijs goed!! Nog een paar honderd meter te gaan. Vlak bij de finish stond ook een goede vriendin mij op te wachten. Ze riep: ‘ANNEEEEE!!!’ Ik hoorde vaag iets door m’n muziek heen maar kon niet direct plaatsen waar het vandaan kwam. En ineens zag ik haar! Ze stond te springen en te doen en riep heel hard. ‘NOG EEN KLEIN STUKKIE! JE KAN HET! WHOEHOEEEEEEE!’ Ik kreeg een bigsmilde op m’n gezicht! De finish kwam in zicht, nog een paar passen. ‘Jaaaaa! I made it!!!!’ Man ik flikte het gewoon weer! Achteraf gezien verpulverde ik ieder PR dat ik tot nu toe had gelopen; op de 5km, 10km en uiteindelijk ook op de halve. Vijf hele minuten liep ik van m’n PR af. Eindtijd: 2:15 en een beetje. Ik zei na afloop tegen m’n lieve familie: ‘Kom maar op met die Rotterdam Marathon! I'm ready for ya!!!’ Helaas gooide COVID-19 roet in m'n Rotterdam Marathon droom, maar we gaan die droom hopelijk toch rocken in oktober 2021. Thnx to Brittany! Maar ook dankzij; m’n allergrootste inspiratiebron, m’n zus. Liefs, Annelise @anneliselovestorun